در دامنه ارتفاعات مشرف به بيمارستان سرخه حصار واقع در حاشيه شرقي تهران، سر راه تهران- آب علي، قلعه كوچكي بر جاست كه فاصله آن تا جاده آسفالته يك كيلومتر است. اضلاع اين قلعه حدود 15 متر است و دو برج نيمه مدور در اضلاع شرقي و جنوبي آن مشهود است. قلعه متعلق به قرن 5 و 6 ه ق يعني دوره سلجوقي است و مصالح به كار رفته در آن سنگ، لاشه، قلوه و گل است.
در تزيينات اين سقا خانه آينه كاري بسيار به كار رفته و موجب نام گذاري سقا خانه شده است.اين سقا خانه توسط "حاج مير آخور"در سال 1304 ه.ق بنا شد و يكي از پر زرق و برق ترين سقا خانه هاي تهران به شمار مي رود.
بقعه سر قبر آقا اكنون در داخل بافت قديمي تهران در ضلع جنوبي چهار راه مولوي انتهاي خيابان شهيد مصطفي خميني (سيروس سابق) در ميان باغي تقريبا بزرگ و قديمي قرار دارد.اين مكان در زمان محمد شاه قاجار خارج از حصار شاه طهماسبي شهر تهران مجاور ديوار معروف شاه عبد العظيم قبرستنان وسيعي قرار داشت كه وسعت آن تا زمين هاي موسوم به چال سيلابي و بازار پالان دوزها امتداد داشت .پس از فوت "حاج ميرزا ابو القاسم"امام جمعه تهران ،او را در عمارت و بقعه مجللي كه فرزندش به عنوان آرامگاه خانوادگي در اين محل ساخته بود دفن نمودند.اين محل چون داراي قبرستاني قديمي نيز بود،به سر قبر آقا شهرت يافت. در دوره پهلوي با توجه به روند شهر سازي و توسعه شهر تهران بسياري از بخش هاي اطراف گورستان تخريب و در زمين هاي آن باغ عمومي براي تفريح اهالي ساخته شدبقعه سر قبر آقا نيز در ميان اين باغ قرار گرفت و مجموعه باغ و بقعه را باغ فردوس ناميدند. بناي بقعه از لحاظ آيينه كاري ،گچ بري،گچ كاري،رنگ آميزي زمينه و طرح ها،سنگ حجاري شده در نقاط مختلف ،كاشي كاري در انواع گوناگون ،بهره گيري از چوب در نقاط مختلف بقعه و ديگر تزيينات در شمار بناهاي مهم تهران قرار دارد. اين بنا داراي پلان مستطيل شكل است و بر روي سكويي به ارتفاع يك متر از سطح محوطه اطراف خود قرار گرفته است.بناي اصلي در جهت شرقي –غربي احداث شده و گنبد بزرگ آن بر فراز بخش مياني ،روي جزرها و پايه هاي بنا استوار شده است.در نماي بيروني بقعه چهار ايوان وجود دارد كه در هر ضلع خود نمايي مي كند.دو در ورودي با طرح شش ضلعي نا منظم در دو جهت ايوان با چند پله ارتباط بنا را با محوطه برقرار مي كند .در جبهه جنوبي گچ بري و حجاري بسيار پر كاري وجود دارد كه در نوع خود بي نظير است. طرح كلي بقعه از بنا هاي دوره قاجاريه و به شكل بنا هاي چهار صفه اي است كه در ساخت آن به مربع مركزي حالت چهار صفه داده اند و در چهار طرف آن فضا هايي ايجاد كرده اند.
حرم حضرت عبدالعظيم حسني يكي از مشهور ترين و شايد به نوعي مشهور ترين بنايي باشد كه در استان تهران وجود دارد. بنايي كه همه ساله بسياري از مردم اقصي نقاط كشور براي زيارت آن رهسپار مي شوند. بناي اصلي و اوليه نخستين بقعه در نيمه دوم قرن سوم هجري قمري، توسط محمد پسر زيد داعي علوي تعمير اساسي شد. با گذشت زمان، متعلقات ديگري هم به بناي فوق افزوده شد تا به صورت مجموعه بزرگ كنوني درآمد. در حال حاضر، اين بنا مشتمل بر حرم ها، رواق ها، مسجد ها، ايوان ها و صحن هاي متعدد است. در دوره صفويه بناهاي اطراف به آن افزوده شد و در دوره قاجار، به دليل نزديك بودن به پايتخت، توجه ويژه اي به آن گرديد.از آثار تاريخي اين مجموعه به سردر آجري دوران سلجوقي و صندوقي از جنس عود، فوفل و گردو با كتيبه هايي به خط نسخ و ثلث برجسته مي توان اشاره كرد كه به سال 725 ه.ق تعلق دارد.بناي اصلي حرم، اتاقي چهار ضلعي به ابعاد 7/5 متري است كه در بالا با چهار گوشواره به هشت ضلعي و سپس به كمك طاق بندهايي كوچك به شانزده ضلع تبديل و زمينه براي برپايي گنبد فراهم شده است.
آب گرم لاريجان يكي ديگر از ديدني هاي منطقه به شمار مي رود. آب معدني لاريجان با 300 حمام خصوصي و دو حمام همگاني، پذيراي مبتلايان به بيماري هاي پوستي، روماتيسم، مجاري تنفسي و عصبي است
اين بنا در شمال غرب محوطه چسبيده به تالار سلام قرار دارد. تاريخ ساخت بنا به سال 1173 باز مي گردد. ولي بخش اعظم آن در تغيير و تحولات دوران ناصرالدين شاه، تخريب شد و آنچه از آن باقي مانده، بنايي سرپوشيده و ستون دار به صورت ايوان سه دهنه اي است كه در وسط آن حوض جوشي قرار دارد كه آب قنات شاه از ميان آن بيرون مي جهد. در همين مكان بود كه آقا محمد خان قاجار پس از نبش قبر كريمخان زند، باقي مانده استخوان هاي او را دفن كرد.