ايران گشت

اين پل را پل شاهي و بابا ركن الدين و شيراز و حسن آباد هم ناميده اند از بناهاي شاه عباس دوم صفوي است كه در سال 1060 هجري بنا شده است.طول پل 133 متر و عرض آن 12 متر است همان طور كه گفته شد اين پل را به اسامي ديگري نيز ناميده اند. وجه تسميه آن به باباركن الدين اين است كه بر سر راه تكيه باباركن الدين عارف مشهور واقع شده بود، حسن آباد مي ناميدند، به اين علت كه شالوده آن در عصر (حسن بيك تركمان) ريخته شد، شيراز گفته اند به خاطر آنكه مسافران شيراز درآن زمان از روي اين پل عبور مي كرده اند و بالاخره به اين سبب به پل خواجو نامبردار شده بود كه در محله خواجو قرار داشت. پل خواجو به دليل معماري و تزئينات كاشيكاري بر ساير پلهاي زاينده رود برتري دارد.پل خواجو كه در عصر صفويه يكي از زيباترين پلهاي جهان به شمار مي رفت در اصل به منزله سد و بند بود. به اين معنا كه با بستن دهانه هاي پل در ضلع غربي درياچه اي به وجود مي آمد.در وسط هريك از دو ضلع شرقي و غربي پل ساختماني بنا شده كه شامل چند اتاق مزين به نقاشي است. اين ساختمان كه (بيگلربيگي) ناميده مي شود در آن عصر اختصاص به بزرگان و امرائي داشت كه به هنگام ايجاد درياچه مصنوعي مسابقات شنا و قايقراني را تماشا مي كرده اند. شعراي اصفهان درباره پل خواجو اشعار زيبايي سروده و در طي اين سروده ها زيبائي هاي آن را توصيف كرده اند. از جمله اين شعرا صائت تبريزي است كه با قصيده اي بلند بالا يكي از روزهاي جشن و چراغاني را ذكر مي كند كه در كنار پل خواجو برگزار شده است.به نوشته محققين و مورخين كه درباره سلسله صفويه بررسي كرده اند: هدف شاه عباس دوم از احداث پل خواجو ارتباط دو قسمت محله خواجو و دروازه حسن آباد با تخت فولاد و راه شيراز بود. بطور كلي وجود "تزئينات كاشيكاري فراوان و پشت بغل هاي چشمه هاي پايين و غرفه هاي بالاو نماي غرفه هاي طرفين با كاشيهاي الوان" پل خواجو را در شمار آثار بسيار ممتاز اصفهان قرار مي دهد بطوري كه كليه سياحان و جهانگرداني كه در دوره هاي مختلف به اصفهان آمده اند زيبائيهاي پل خواجو را وصف كرده و آن را در زمره شاهكارهاي مسلّم معماري ايراني، اسلامي به شمار آورده اند.

مصلي نائين متعلق به دوران قاجار به عنوان مقبره خاندان پير نيا در بيرون بافت قديم و تاريخي نايين و در بافت جديد اين شهر قرار دارد .اين بنا با مساحتي زياد به صورت چهار ضلعي قلعه مانند با بقعه اي نزديكي درب ورودي و آب انبار چسبيده به آن و چهار برج در چهار گوشه آن مجموعه اي زيبا راتشكيل داده است.اين بنا به عنوان نمونه اي از باغ هاي ايراني محسوب مي گردد.

باغ پرندگان براي اولين بار در ايران توسط شهرداري اصفهان احداث گرديده است و اكنون توسط سازمان رفاهي تفريحي شهرداري اداره ميشود . مساحت داخلي باغ پرندگان 17000 متر مربع مي باشد كه پوشش توري سقف آن حدودا 40000 متر مربع است و بر روي 16 ستون فلزي به ارتفاع حداكثر 32 متر نصب گرديده است. در باغ پرندگان اصفهان بيش از 5000 پرنده از گونه‌هاي مختلف وجود دارد كه پرندگان موجود از ايران و ديگر كشورها مانند استراليا، تانزانيا، چين، اندونزي و ... جمع آوري گرديده است . محيط زيستهاي مختلفي بسته به شرايط زيست طبيعي پرندگان در نظر گرفته شده است بركه هاي براي پرندگان آبچر مانند اردكها، فلامينگوها، پليكان ها و ... قفس هـاي شيشه اي با امكانـات ويژه براي پرندگاني كه امكان زيست در آب و هواي زمستان اصفهان را ندارند مانند كوكاتوها، طوطي ها، مرغ عشق ها و ... قفسهاي فلزي براي پرندگان شكاري كه به دليل نوع تغذيه امكان رهايي آنها در باغ وجود ندارد مانند عقابها، جغدها، شاهين‌ها و ... صخره براي پرندگان مناطق سنگلاخي و بياباني مانند كبك‌ها،تيهوها و بلدرچين‌ها فضاي سبز و پر درخت براي پرندگان مناطق جنگلي مانند: طاووسها، قرقاولها و..

در ۴۰ كيلومتري شمال غربي شهرستان نطنز، در دامنه كوه كركس، روستايي بسيار كهن واقع شده است به نام ابيانه. اين روستا را به اعتبار آثار و بناهاي تاريخي متنوعش بايد در زمره ديدني ترين و استثنايي ‏ترين روستاهاي ايران به شمار آورد. ابيانه نقطه ‏اي خوش منظره و خوش آب و هوا و داراي موقعيت طبيعي مساعدي است. شمار خانه ‏هاي ابيانه در سرشماري سال ۱۳۶۱ برابر با ۵۰۰ واحد برآورد شده؛ اين خانه‏ ها تماما بر روي دامنه پرشيبي در شمال رودخانه برزرود بنا شده است، به صورتي كه پشت بام مسطح خانه‏ هاي پايين دست، حياط خانه‏ هاي بالادست را به وجود آورده و هيچ ديواري هم آنها را محصور نمي‏سازد. در نتيجه، ابيانه در وهله اول روستايي چند طبقه به نظر مي‏آيد كه در بعضي موارد تا چهار طبقه آن را مي‏ توان مشاهده كرد. اتاقهاي ابيانه داراي پنجره‏هاي چوبي ارس مانندند و اغلب داراي ايوانها و طارميهاي چوبي پيش آمده، مشرف بر كوچه ‏هايي باريك هستند كه به صورت مناظر جالبي درآمده‏اند. نماي خارجي ديوارها در خانه‏ هاي ابيانه با خاك سرخ رنگي كه معدن آن در مجاورت روستا قرار دارد، پوشيده شده است. از آنجا كه در دامنه ‏هاي شيبدار ابيانه فضاي كافي براي ساختن خانه‏ هاي موردنياز وجود ندارد در اين روستا چنين رسم شده كه هر خانواده، انبار غار مانندي در تپه‏هاي يك كيلومتري روستا، در كنار جاده و نرسيده به ابيانه ايجاد نمايد. اين غارها كه در دل تپه‏ ها حفر شده‏اند و از بيرون تنها درهاي كوتاه و محقر آن نمودار است براي نگهداري دامها و نيز آذوقهٔ زمستاني و اشياي غيرضروري مورد استفاده قرار مي‏گيرد. مردم ابيانه به كشاورزي و باغداري و دامداري مشغول هستند كه با روشهاي سنتي اداره مي‏شود. بيشتر زنان در امور اقتصادي با مردان همكاري دارند. ابيانه داراي هفت رشته قنات است كه براي آبياري مزارع و باغات مورد استفاده قرار مي‏گيرد. گندم، جو، سيب‏ زميني و انواع ميوه به خصوص سيب، آلو، گلابي، زردآلو، بادام و گردو در ابيانه به دست مي‏آيد. در سالهاي اخير قالي‏بافي در ابيانه رواج پيدا كرده و نزديك به ۳۰ كارگاه قالي‏بافي در آنجا داير شده است. در گذشته؛ گيوه ‏بافي از جمله مشاغل پر درآمد زنهاي ابيانه بوده كه امروزه تا حدي متروك شده است. مردم ابيانه به سبب كوهستاني بودن منطقه و دور بودن محل آنها از مراكز پر جمعيت و راه هاي ارتباطي، قرنها در انزوا زيسته و در نتيجه بسياري از آداب و رسوم قومي و سنتي و از جمله زبان و لهجه قديم خود را حفظ كرده ‏اند. زبان مردم ابيانه؛ فارسي با لهجه خاص ابيانه ‏اي است كه با لهجه‏ هاي متداول در مناطق ديگر تفاوت اساسي دارد. لباس سنتي آنها، هنوز هم ميان آنها رواج دارد و در حفظ آن تاكيد و تعصب از خود نشان مي‏دهند. مردان شلوار گشاد و درازي از پارچه سياه و زنها از پيراهن بلندي از پارچه‏ هاي گلدار و رنگارنگ استفاده مي نمايند. علاوه بر اين، زنهاي ابيانه معمولا چارقدهاي سفيدرنگي بر سر دارند. قديمي ‏ترين اثر تاريخي ابيانه؛ آتشكده‏اي است كه مانند ديگر بناهاي ده در سراشيبي قرار گرفته است. آتشكده ابيانه را نمونه ‏اي از معابد زردشتي دانسته‏اند كه در جوامع كوهستاني ساخته مي‏شد. مهم‏ترين بنا و اثر تاريخي اين روستا يك باب مسجد جامع و قديمي ترين اثر تاريخي اين مسجد نيز منبر چوبي منبت‏كاري آن است كه در سال ۴۶۶ ه.ق. ساخته شده است. مسجد قديمي ديگر ابيانه مسجد برزله است كه داراي فضاي دلبازي است و روي لنگه در شرقي آن؛ سال ۷۰۱ ه.ق. نوشته شده كه مربوط به دورهٔ ايلخانان مي باشد. مسجد تاريخي ديگر ابيانه مسجد حاجتگاه است كه كنار صخره‏اي در كوهستان بنا شده و بر در ورودي شبستان آن تاريخ ۹۵۲ ه.ق. مشاهده مي‏شود.

موزه هنرهاي معاصر يا بناي جبه خانه يادگاري از دوره قاجار است كه بر روي بناي صفوي ساخته شده است. اين ساختمان كه محل سكونت مسعود ميرزا حاكم اصفهان بوده است بعد از تعميرات و تغيير و تحولات مختلف بعنوان استانداري و نهايتاً به خاطر ارج نهادن به شخصيت والاي هنرمندان توسط شهرداري اصفهان با مبلغي بالغ بر 000/000/200/1 ريال به موزه هنرهاي معاصر تبديل گشته است و رسماً از سال 1375 مورد بهره برداري قرار گرفته است. در حال حاضر داراي دو گالري فعال مي باشد و ساير گالريها نيز در دست آماده سازي و بهره برداري است. همچنين موزه داراي يك باب كتابخانه تخصصي با كتب مرجع به دو زبان فارسي و لاتين مي باشد از مهمترين فعاليتهاي موزه هنرهاي معاصر مي توان به موارد ذيل اشاره نمود گردآوري،حفظ ، مرمت و نمايش آثار هنري نفيس برپائي نمايشگاهها و دو سالانه هاي مختلف در رشته هاي هنري مرتبط تلاش براي آشنا نمودن مردم با هنرمندان و هنرهاي معاصر به روشهاي مختلف برقراري ارتباط با شهرهاي خواهر خوانده اصفهان و مبادله برنامه هاي فرهنگي هنري با آنها برقراري ارتباط با موزه ها و مراكز فرهنگي، هنري داخلي و خارجي و مبادله آثار با آنها تحقيق و پژوهش و نشر در زمينه هاي هنري فراهم نمودن محلي مناسب براي تجمع و جلسات هنرمندان فعاليتهاي مذكور با تلاش مديريت و پرسنل علاقه مند موزه و استفاده از نظرات كارشناسي شوراي موزه و متخصصين مربوطه انجام ميگيرد.