زبان‌هاى ايرانى شرقى
| زبان‌ها و گويش‌هائى كه از زبان‌ها و گويش‌هاى ايرانى قديم آسياى مركزى و قبايل سكاها گرفته شده‌اند به گروه شرقى تعلق دارند. زبان‌هاى ايرانى شرقى نيز معمولاً به‌دو شاخه تقسيم مى‌شوند: |
| - شاخهٔ شمال شرقى (سكائى) |
| - و شاخهٔ جنوب شرقى |
| از ميان زبان‌ها و گويش‌هاى ايرانى باستان، سغدى و خوارزمى و سكائى غربي، يعنى زبان‌ها و گويش‌هائى كه در منطقهٔ زبانى شمالى و شمال شرقى به‌كار مى‌رفتند، به اين شاخه تعلق دارند، زبان آلان‌ها در قرون وسطى و زبان آسى در زمان ما دنبالهٔ گويش‌هاى سكائى مناطق درياى سياه و قفقاز است. |
| قسمت‌هاى جنوبى‌تر، يعنى منطقهٔ بلخ، تركستان شرقى و مناطق مجاور آن قلمرو شاخهٔ جنوب شرقى زبان‌هاى ايرانى است. در قرون وسطى زبان‌هاى بلخي، سكائى - تخارى و هفتالى به اين شاخه تعلق داشتند. تنها اسناد نسبتاً مهم باقى‌ماندهٔ اين گويش‌ها به سكائى (عمدتاً ختني) تركستان شرقى ( از پايان هزارهٔ اول م) است. زبان‌ها و گويش‌هاى جنوب شرقى معاصر يعنى پشتو گويش‌هاى متعدد آن، منجى (و گويش يِدغا) و گويش‌هاى پاميرى از اين گويش‌هاى سكائي، سكائى - تخارى و هفتالى گرفته شده‌اند. |
ارسال شده توسط مهدی rafsanjani20 در جمعه سیزدهم 8 1390 | (0) نظر